Op deze plaats worden nieuwe verhalen geplaatst over de ervaringen van Rivierenwijkers in de Tweede Wereldoorlog.

Piet Adelaar (1932) uit de Waalstraat in Utrecht was 7 jaar oud toen de oorlog begon. Naarmate de oorlog vorderde, verslechterde de situatie zienderogen. Begin 1945 sliepen de zes kinderen Adelaar en hun ouders met zijn allen beneden in de achterkamer. Daar werd gekookt, zo goed en zo kwaad als dat ging, en was het nog een beetje warm. Toen de kans kwam om de twee oudste kinderen, Piet en Ben, via de kerk aan te laten sterken in het oosten van het land, grepen Henk en Mien Adelaar die kans met beide handen aan. Piet was de oudste en is tot op de dag van vandaag dankbaar voor de gastvrije ontvangst in Tubbergen. In 2022 schreef hij voor de tweede maal een open bedankbrief die is geplaatst in het plaatselijke weekblad dat in Tubbergen verschijnt.

In het voorjaar van 1943 vertrokken Clasien de Reuver-Brokers (toen 6), haar broer Ton (7), haar zusje Lies (2) en hun moeder Cor hals over kop naar familie in Tubbergen. Haar vader, politieman in Utrecht, was eind februari 1943 al ondergedoken in Borculo. Haar vier andere broers doken eveneens onder, bij familie in Almelo en Harreveld. Tegen vader Brokers was een arrestatiebevel uitgevaardigd en nu dreigden ook zijn vrouw en kinderen gearresteerd te worden. De reden: Bernard Brokers, brigadier op het Utrechtse politiebureau Tolsteeg, weigerde joden op te pakken. Clasien had de tijd van haar leven in Tubbergen. Tot op de dag van vandaag is ze samen met haar man iedere zomervakantie in Tubbergen te vinden.

Ze kennen elkaar vanaf de openbare lagere Dr. De Visserschool in de Utrechtse Rivierenwijk, waar ze allebei zijn opgegroeid. Inmiddels zijn ze bijna 65 jaar met elkaar getrouwd: Wim Pont uit de Noordzeestraat en Lucie Witte uit de Berkelstraat. Allebei gingen ze via de samenwerkende kerken in Utrecht voor een aansterkprogramma van zes (Wim) en negen weken (Lucie) naar het noorden van het land. Wim verbleef de laatste maanden van de oorlog in Groningen, Lucie en haar zusje Rina in Drenthe. De weken werden vijf, bijna zes maanden. En al die tijd hadden Wim en Lucie geen enkel contact met thuis. De laatste woorden die Lucie bij haar vertrek uit Utrecht van haar moeder hoorde waren: “Jullie zijn in Gods hand.”