Pastoor in Glanerbrug

Op woensdag 20 december 1944 schrijft Theo Egberts in zijn dagboek: “Er is daar (in Twente) nog genoeg te eten, maar ze weten het ook te geven. Ik zal dit nooit vergeten. Ik heb nu zoveel gezien en met zoveel mensen kennis gemaakt, dat ik de hartgrondige wens uit om in een vergeten Twents dorp te sterven.”

Of de inwoners van Glanerbrug (gemeente Enschede) hun dorp als “vergeten” zouden betitelen, is de vraag. Maar voor het overige gaat de wens van Egberts met zijn benoeming tot pastoor in Twente in vervulling. Kardinaal Bernardus Alfrink benoemt hem per 9 februari 1962 tot pastoor van de rooms katholieke kerk Onze Lieve Vrouwe van de Allerheiligste Rozenkrans (kortweg parochie Maria Vlucht) in Glanerbrug.

Ook hier voert pastoor Egberts vele vernieuwingen door. Die zijn mede het resultaat van het Tweede Vaticaans Concilie, de kerkvergadering van meer dan 2.500 bisschoppen uit de hele wereld over de modernisering van de katholieke kerk. Zo wordt de heilige mis voortaan opgedragen in het Nederlands en met het gezicht naar de gelovigen toe.

Aan vastgeroeste gewoontes heeft pastoor Egberts een broertje dood. Vanaf de preekstoel kan hij behoorlijk tekeer gaan. Vooral tegen parochianen die vernieuwingen in de weg staan, omdat het nu eenmaal “altijd zo is geweest”. Ook de beelden in de kerk moeten eraan geloven, net als eerder in Drenthe. Het doet niets af aan zijn populariteit. Als Theo Egberts in 1971 veertig jaar priester is staat de parochie er uitvoerig bij stil. Het is drie dagen feest en de jubilerende pastoor krijgt van alle kanten lof toegezwaaid. Bijvoorbeeld voor zijn samenwerking met de hervormde en gereformeerde gemeenten in Glanerbrug. Ook bij de jongeren is hij nog steeds populair.

Kerk en pastorie Glanerbrug (foto archief parochie Maria Vlucht Glanerbrug)